پرسش این پژوهش صریح و روشن است: چرا در سال 1357 در ایران انقلاب شد؟ نویسند? کتاب کوشیده است با اتخاذ رویکرد نظری متفاوت، و به تبع آن جمع آوری و تحلیل داده ها، پژوهش خود را از دیگر پژوهش های مرتبط متمایز کند. به لحاظ نظری، این پژوهش مبتنی بر دیدگاه ترکیبی بدیعی است. محقق کوشیده است از راه تلفیق نظریه های جامعه شناختی انقلاب (نظری? ارزش – نظام چالمرز جانسون) با نظریه های روان شناختی (نظری? روان شناسی توده ها تد گِر و جیمز دیویس) و نظریه های سیاسی (نظریه های تدا اسکاچپول، ساموئل هانتینگتون، جرالد گرین و چارلز تیلی) نشان دهد بررسی علل یک انقلاب نیازمند رویکردی چندرشته ای است، به ویژه رویکردی که با تأکید بر جزئیات، به بررسی سیاست (دولت) و شرایط فرهنگی –اجتماعی (جامعه) پیش از انقلاب بپردازد. به باور نویسنده، تمایز مفهومی میان «دولت » و «جامعه» و بررسی تحولات شکل گرفته در این دو قلمرو – مسئله ای که بیشتر نظریه های انقلاب آن را نادیده انگاشته اند – برای فهم صحیح و کامل علل انقلاب اهمیتی اساسی دارد.مهران کامروا دکترای خود را از دانشگاه کمبریج گرفته و اکنون استادتمام و مدیر مرکز مطالعات بین المللی و منطقه ای، وابسته به دانشگاه جورجتاون، در قطر است. از او علاوه بر کتاب حاضر، در تحلیل علل شکل گیری انقلاب ایران، کتاب هایی دربار? امنیت در خلیج فارس، اوضاع داخلی کشورهای عربی، مسئل? فلسطین و تاریخ سیاسی خاورمیانه منتشر شده است.