نویسنده  این کتاب درباره کتابش می گوید: جغرافیای خانگی پرسه ی کوتاه ماهی های کوچک و سرگردانی ست که بعد از آخرین گریزشان از آکواریوم های کوچک و بزرگ، زمان  جدیدی از حافظه را تجربه می کنند. زمانی به وسعت شب ها و جغرافیایی به وسعت تمام صداهای آشنای ذهنمان.  و این ها آخرین بازماندگان از نسل ماهی هایی هستند که به یاد می آورند زمان  دیروز را و زمان هایی خیلی دورتر. حتی تمام لحظه های قبل از زیستن را. ترکیب ساده ای از ذهن خلاق دختربچه ای در آرزوی بزرگسالی و تخیل  نویسنده ای وامانده در روزهای بیست وسه سالگی که حاصلش جغرافیایی ست به وسعت خانه ای در حال کوچک شدن.کتاب «جغرافیای خانگی» در حقیقت نمایش وضعیت و موقعیت تنهایی انسان معاصر است؛ در خود فرورفتن و در تنگنا قرارگرفتن او. ایده خانه ای که کوچک می شود شاید نماد همین ها باشد و راوی ای که همه چیزش را از دست داده یا در حال از دست دادن است؛ پدر، عشق و نیز خود را. روایت ستاره پارسا در رمانش نمایش مردمی است که به سمت جنون می روند و احساس می کنند تمام دنیا قرار است به سمت آنها متراکم و درنهایت در آنها خلاصه شود. انتخاب راوی اول شخص کاری هوشمندانه برای این عزلت و در خودفرورفتگی است. شخصیت اصلی یا همان راوی رمان، مدام از وضعیت های احتمالی می گوید، اگر چنین شود، اگر آن روز چنان می گفتم و جمله کلیدی «اصلا اولین بار تو را کجا دیدم؟» و در واقع یک بی هویتی و سردرگمی را در تمام داستان ساری می کند که با گم شدن یا فرار پدر راوی به شدت هم عرض است. گویی مخاطب در طول رمان باید دنبال هویت راوی بگردد، تلاشی که اتفاقا منتج به نتیجه نخواهد شد، تلاشی ناموفق که حتی راوی را هم به تنگنای اتاقش کشانده و حالا دیوارهای اتاقش گویاتر از مردم هستند.