امان از گوزن ها، سینما رکس و صدای لیک و سنج و دمامی که بی گاه دست مرا میگیرند و به گورستان آبادان میبرند، گورستانی که پر است از بوی لیک، گریه و چهره هایی که زیر لایه ای ز اشک و گل برق میزد. گورهای بی نام، اجساد سوخته ی بی نام، گورهای انفرادی، گروهی و دسته جمعی و زنان مویه گری که جز زلف پریشان برای پنجه های باد ندارند.سنج ها، امان...امان از دمام ها و پدران و مادران و خواهرانی که خاک به خاک و گور به گور، دنبال ردی از سوخته ی خود بودند ونمی یافتند. من با این تصاویر پیر شدم و هیچ وقت فکر نمیکردم که چنین دنیای پس از شصت سالگی ام را آشفته کنند که پناه ببرم به کلماتی که بوی خاکستر میدهند و همیشه می اندیشیدم هرگز سراغ من و خواب من نخواهند آمد.