در این کتاب سروش به بررسی تفکرات برخی از صاحبان معرفت(به گمان خودش) در تاریخ می پردازه.

کتاب از چند مقاله تشکیل شده و به بررسی ابوحامد غزالی، فیض کاشانی، مولوی رومی، حافظ، آیت الله خمینی و علی شریعتی می پردازه.

پر فایده ترین مقاله، مقاله مربوط به غزالی و فیض کاشانی بود و مقاله علی شریعتی هم تا حدود زیادی در آشنا کردن با روشنفکری دینی کمک کننده بود.
مقاله مربوط به آیت الله خمینی هم کمی در شناخت آسیب های تشیع سنّتی  پیش از انقلاب کمک کننده است.

مقاله های حافظ و مولوی هم تا حدودی در شناخت مبانی فکری این دو کمک کننده است. اما در معرفی مولوی و مقایسه اش با حافظ جانب‌داری نویسنده به وضوح حس می‌شد.

در پایان کتاب بسیار خوب و آگاهی بخشیه(مخصوصاً مقاله غزالی)و صد البته که ارزش خوندن داره و حتماً پیشنهاد می‌شه.