پاییز از راه رسیده بود و «جوئل گوستاوسون» چیزهای دیگری یافته بود که به آنها فکر کند. دیگر هرگز پیش نیامد که باز به سراغ شکاف صخره ای برود که می شناخت و خیره به آسمان نگاه کند. انگار سگی که به سوی ستاره اش می دوید، از نظر او دیگر وجود نداشت. شاید هم هرگز چنین چیزی رخ نداده بود و همة آنها خوابی بیش نبودند. جونل سردرنمی آورد، اما سرانجام به این نتیجه رسید که همة اینها با تولدش ارتباط دارد، زیرا او به زودی دوازده سالش تمام می شد و در واقع بزرگ تر از آن بود که بخواهد در شکاف صخره ای بنشیند و در رویای سگی عجیب غرق شود. دوازده ساله شدن برای او حادثه ای بزرگ بود. حالا دیگر فقط سه سال به پانزده سالگی اش مانده بود که بتواند موتورسواری کند. وقتی کسی پانزده سالش باشد، از کسی که هنوز بچه است بزرگ تر است. این افکار در یک بعد از ظهر ماه سپتامبر 1957 در ذهن جوئل گذشته بود. آن روز یکشنبه بود و او برای یافتن پاسخ هایش، راهی جنگل بزرگی در نزدیکی محل زندگی اش شد. او تصمیم گرفت تا به صورت عمدی و دانسته در جنگل گم شود و از همین هنگام ماجراهای عجیب وی آغاز می گردد. این داستان نگاشتة هنینگ مانکل ـ نویسندة سوئدی قرن بیستم ـ است.