زلال دختر نابینا و فهیمی بود که به همراه برادرش، زمان با آبرومندی زندگی می کردند. پدر و مادر آنها فوت کرده و زلال و زمان خصایصی انسانی بی شماری را از آنها به ارث برده بودند. روزی زلال و زمان مرد جوانی را که با ماشینی تصادف کرده و راننده فرار کرده بود، نجات دادند. آنها او را خانه بردند، از او مراقبت کردند و از مرگ حتمی نجاتش دادند. آن مرد جوان، امید، از پدری ایرانی و مادری فرانسوی، و فردی تحصیل کرده بود. مادر هنگام مرگ، از امید خواسته بود که به ایران بازگردد و از پدر خود که به بیماری بدبینی گرفتار شده بود، مراقبت کند. امید تحت تاثیر بدرفتاری پدر، افسرده شده و احساس ناامیدی و تنهایی به او دست داده بود. اما در طی تصادف و آشنایی با زلال و زمان زندگیش متحول شد.