«هِنری فلمینگ» که به دلایل تاریخی جنگ را آرمانی ازدست رفته می داند، اعتقاد دارد که وقوع این قبیل جنگ ها دیگر ناممکن است، زیرا انسان ها متمدن تر و ترسوتر شده اند. تعالیم دینی و اجتماعی نیز انسان ها را از اینکه مانند حیوانات درنده به جان هم بیفتند، منع می کنند. هِنری، شایعات بسیاری درباره  جنگ شنیده، اما حالا تمام شایعه هایی که شنیده است به حقیقت می پیوندد. او هنگام فرار به جنگل عده ای از نیروهای زخمی و آسیب دیده را می یابد و متوجه می شود گردانی که در آن مشغول به جنگ بود، نبرد را پیروز شده است. احساس عذاب وجدان وجودش را فرامی گیرد. بنابراین او ناچار به ترک افکار ذهنی و خیالبافانه می شود و به گردان خود بازمی گردد. او در گردان هنگام درگیری با متصدی توپ جنگی، سرش زخمی می شود. زمانی که هِنری فلمینگ به استراحتگاه سربازان بازمی گردد، سایر سربازان فکر می کنند که زخم روی سرش به دلیل خراش گلوله ای است که در طول جنگ از آن استفاده شده. هِنری در میان نیروهای دیگر به ناتوانی و ضعف شناخته می شود و افسر جنگ به راحتی او را «چاله کن» می نامد اما... .