کتاب حاضر، پژوهشی است که در آن مؤلف به بررسی یکی از عناصر اصلی مدیریت بحران یعنی ارتباطات سازمانی پرداخته است. جامعه آماری این پژوهش، شرکت ملی پخش فرآورده های نفتی ایران در منطقه تهران است. مدیریت بحران در این شرکت از اهمیت زیادی برخوردار است. این پژوهش بر اساس داده های جمع آوری شده در نیمه دوم سال ۱۳۸۵ و اوایل سال ۱۳۸۶ از نمونه ای متشکل از ۹۱ نفر از مدیران و کارشناسان شرکت ملی پخش فراورده های نفتی ایران منطقه تهران، انجام شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که بین ارائه انواع اطلاعات ازجمله دسترسی به اطلاعات بهنگام، صحیح، مناسب، کامل و سریع و همچنین کانال های ارتباطی و مدیریت بحران رابطه معنی داری وجود دارد؛ اما بین شاخص بازخور و مدیریت بحران رابطه ای وجود ندارد.