در دنیای امروز به ورزش، هم چون بنیانی اجتماعی و فرهنگی نگریسته می شود که نه تنها پاسخگوی بخشی از نیازهای روانی و اجتماعی جامعه، بلکه به منزلۀ مقوله ای فرهنگ ساز، مورد توجه اکثر کشورهای جهان است؛ و موسسه های متعددی به پدیدۀ ورزش به ویژه از بعد فرهنگی توجه بسیاری دارند. در ایران نیز، از گذشته های دور، ورزش یکی از بنیان های اجتماعی و جلوۀ بیرونی تمدن ایرانی به شمار می رفته است که بر بنیادهای دینی و قومی استوار و هدف آن نیرومندی و بهداشت تن و روان بوده است. نگارندگان در فرهنگ نامه حاضر، دوره ای از تاریخ هفت هزارسالۀ ورزش ایران را به استناد اسناد و مدارک مکتوب و آثار و اشیای مادی به جای مانده از هزارۀ پنجم پیش از میلاد تا دورۀ قاجار بررسی می کنند. در فرهنگ نامه، هجده ورزش بررسی شده اند: ارابه و اربه رانی؛ اسب و اسب سواری؛ بازی های فکری؛ پرتاب نیزه؛ بازی نرد؛ تزئینات اسب و سوارکاری؛ کار با تیر و کمان؛ چوگان؛ دو و میدانی؛ ژیمناستیک؛ شطرنج؛ شمشیربازی؛ شنا؛ قایقرانی؛ کشتی؛ مشت زنی؛ ورزش باستانی؛ وزنه برداری.