در روزگاری که حرمت آن تکرار ناپذیران تاریخ را دوستان و دشمنان می شکنند و آن چهارده آیت بی دلیل به سنت زمانه،بی قرائت می مانند،این صفحات،عرض ارادت و اظهار محبتی است _ تنها از سر نیاز صاحب این قلم _ که می خواهد  از نگاهی دیگر و منظری نو،به قامت ایت استواران بنگرد؛هر چند که مور را نا یارای تماشای بلندای سرو است و نه حتی توانای بیان آن چه می بیند.
این  چنین است که از آستان پرده نشین معصوم چهاردهم،به ادب عذر خواهم و البته شکر گزار،که همین توفیق هم مرهون سخاوت اوست....