داستان در قالب یک طنز تلخ از دو بخش سوگ و طرب که عملا به صورت جا به جا نوشته شده، شکل گرفته است. ماجرای کودکی که با دید کودکانه ی خود، مسائل روزمره را به دید انتقاد گرفته است. این کودک که شیفته ی نوشتن بوده، در دوران میانی زندگی خود، به انزوا فرو رفته و از کتاب و کتابت فاصله ای نجومی می گیرد. به یمن مسائلی که در دوران اول شخصیتی او اتفاق می افتد، او قادر به از سرگیری کتابت می شود، زیرا طلوع آن و شروع این حرکت از کودکی با او همراه بوده و او با گذران از این دوران ها، کتاب شخصیتی خود را می نگاریده که متعاقبا از وجود چنین پدیده ای آگاه می شود. عقیده ی نویسنده بر آن است که دوران کودکی مهم ترین دوران شکل گیری شخصیتی انسان است.