سفال یکی از قدیمی ترین و درواقع اولین صنعت تولید شده به دست بشر است که در آن چهار عنصر اصلی یا "عوامل اربعه" یعنی آب، باد، خاک و آتش، که از دیرباز مورد احترام اقوام ایرانی و دیگر تمدن های بشری بوده اند، دخالت دارد. سفال، هنری برگرفته از عنصر وجودی بشر یعنی خاک، جایگاهی مناسب برای شکل گیری و بروز خلاقیت های هنری انسانی، در تمام طول تاریخ بوده و همواره آثاری زیبا و بی مانند، در گذر از تاریخ پرفراز و نشیب سرزمین ایران ـ از هزاره های پیش از میلاد، دوران تاریخی و تمدن اسلامی تا به امروز ـ برجای گذارده است. سیر تحول این هنر ـ صنعت ـ در طول تاریخ هم چون وقایع گذشته بر آن، پرفراز و نشیب است، اما صنعتگر و هنرمند ایرانی هرگز در این مسیر طولانی ذره ای از هویت و سلایق خود نکاسته و با استفاده از آنچه که از تمدن های هم جوار، در پی آمد و شدها، تجارت ها یا هجوم اقوام دیگر بر این سرزمین به دست آمده و نیز خلاقیت خود، مواد قابل دسترس، سلیقۀ مردم جامعه، این صنعت را به چنان شکوفایی در دل تاریخ رسانیده است که تاثیر آن تا دورترین سرزمین ها در شرق و غرب گسترش یافته است. پس از ورود اسلام به ایران به علت آن که استفاده از ظروف طلا و نقرۀ عهد ساسانیان ممنوع شد، سفالگری پیشرفت چشم گیری کرده و این صنعت به دلیل تنوع در شکل، نوع تزیین و... از دیگر صنایع ممتاز گردید. در کتاب حاضر، تاریخ سفالگری خاورمیانه از زمان صدر اسلام تا پایان دورۀ ایلخانی بررسی می گردد. در کتاب پیشینۀ سفالگری، سفالینه های اوایل دورۀ عباسیان، دوران سامانیان، اوایل سده های میانی، واپسین سال های حکومت سلاجقه و دورۀ ایلخانی بررسی شده است.