مهدی میرعبدالله‌یانی بخشی از خاطرات خود را در سال‌های حادثه‌خیز ۴۹ تا ۵۲ در این کتاب آورده است. سال‌های پر‌تلاطمی که بیش‌ترِ جوان‌ها و نوجوان‌های روشنفکر و آزادی‌طلب در پی ساقط ‌‌کردن استبداد، به هر وسیله‌ای چنگ می‌زدند و بی‌هراس و با شهامت به میدان می‌آمدند. گاه مرتکب اشتباه می‌شدند و گاه از این بن‌بست راهی می‌گشودند. کتاب نشان می‌دهد وقتی تمام راه‌های آزادی‌خواهی بسته شد، روشنفکران ایران به این نتیجه رسیدند که برای شکستن سیاهی باید اسلحه به دست بگیرند، و تا آن‌جا که مقدور بوده با استناد به نشریات آن دوره همچنین نشان می‌دهد در این راه جوانان ایرانی تنها نبودند. در آن زمان در سراسر جهان جنبش‌های آزادی‌خواهی به تأسی از انقلاب کوبا، انقلاب الجزایر، انقلاب ویتنام و انقلاب فلسطین همین راه را برگزیدند.