این نمایشنامه را نه علیه سیاها ، که علیه سفیدها نوشته ام. در  آن کینه توزی مردی را بیان کرده ام که محکوم به خفت و نومیدی است. چه بسا این نمایشنامه به عضو کنشی جوانمردانه ، انفجار یک روح شریر باشد. کسی چه می داند  ؟ اما پیش از هر چیز ، از شرارت یا- دقیق تر ، قساوت - خیلی بد نگوییم  آن هم وقتی که شرارت علیه خودش عمل کند. در هر صورت ، شرارت از  آن رو که تمایل دارد خود را در تخیل دنبال کند ، مطمئن تر از حس جوانمردی می تواند مبدا یک اثر هنری جوانمردانه قرار گیرد.