این کتاب روایت شش هزار روز دوران رشد سریع هفتاد سال گذشته‌ی کشور ژاپن بعد از جنگ جهانی دوم است؛  اگرچه گه‌گاه اشاراتی به صد و بیست سال پیش از آن هم می‌شود. ژاپن با وجود نیم قرن جنگ با همسایگان دور و نزدیک و فرود اولین و دومین بمب اتمی بر سر مردم آن-که فقط در یک شب صدهزار نفر در هیروشیما به قتل رسیدند- ظرف بیست و سه سال پس از پایان جنگ جهانی دوم به دومین اقتصاد سرمایه‌داری جهان آن روز تبدیل شد. 
این کتاب، در واقع، روایت تلاش انسان‌هاست برای پیشرفت و ترقی، چه در سطح رهبران و نخبگان، چه در نهاد دولت و بخش خصوصی.

دوماه‌نامه‌ی آگاهی نو، ویژه‌نامه‌ی نقد و بررسی کتاب: «کتاب‌نامه؛ در نقد و بررسی آثار، جلد یک»، شماره‌ی پیاپی 05، پاییز 1400.
        

          خیلی صحبت درباره این کتاب دارم ولی عادت ندارم نظر منفی درباره کتاب‌ها بنویسم. به نظرم حتی کتاب‌های بد هم ارزش خوندن دارن چون با خوندن شون ارزش کتاب‌های خوب برامون بیشتر روشن میشه.
عجالتا به ذکر همین نکته بسنده می‌کنم که هر کشور نیاز به طرح توسعه بومی خودش داره. به نظرم این نکته خیلی بدیهی از دوره قاجار و آغاز مشروطه خواهی به این طرف که مواجهه جامعه ایرانی با جامعه صنعتی غرب شکل گرفت، در کشور ما فهم نشده. نویسنده این کتاب نه تنها طرح دقیقی از مدل توسعه ژاپن در اختیار مخاطب قرار نمیده، بلکه در سراسر کتاب به جامعه ایرانی توصیه می‌کنه مسیر ژاپن رو طی کنه که خیلی عجیبه به نظرم. بدون توجه به تاریخ و فرهنگ یه کشور نسخه توسعه پیچیدن نتیجه‌اش میشه همین سردرگمی امروز جامعه ایرانی.