«اگر آنجا مانده بودم سراسر زندگی‌ام لبریز از شادی می‌شد؟ گمان نمی‌کنم. آدم‌ها هجرت می‌کنند، پیر می‌شوند، می‌میرند و کم‌کم این باور امیدبخش که هر گوشه و کناری اتفاق حیرت‌انگیزی انتظارشان می‌کشد ناپدید می‌شود. باید دم را غنیمت بشماری و شادی را پیش از آنکه از دسترست خارج شود به چنگ آوری.»

از وقتی پا به دنیایِ بزرگسالی می‌ذاریم کم‌کم می‌فهمیم که زندگی همین لحظه‌های ساده و معمولیه که می‌گذره؛ حتی خیلی وقتا چیزی که یه زمانی  برامون خیلی ساده و عادی بوده، حالا خیلی ارزشمند و دور از تصور به نظر می‌رسه .

تو این کتاب خاطرات «تام برکین» رو می‌خونیم از لحظاتِ ساده‌ای که حدود یک ماه در دهکده‌ی «آکسگادبی» تجربه کرده.
تام که از جنگ برگشته و زخم‌هایی هم از جنگ روی جسم و روحش داره، استخدام می‌شه تا دیوارنگاره‌‌ی یک کلیسای محلی، که با دوغاب پنهان شده، رو پیدا و پاکسازی کنه.
قسمت‌های مختلف این نقاشی ذره ذره ظاهر می‌شن و با تکمیل شدن این پازل، نقاشیِ خیره‌کننده‌ای پیدا می‌شه؛ طرحی از روز جزا، حضور مسیح و فرد گناهکاری که داره مجازات می‌شه.

زیباترین بخش‌های کتاب برای من، بخش‌هایی بود که تام به این نقاشی توجه می‌کرد، به نقاشِ ناشناسش فکر می‌کرد و کنجکاو بود بدونه شخصی که با جزئیات کامل تصویرش تو این صحنه کشیده شده کیه؟

 در مدتی که تام تو آکسگادبی بود، به معنای واقعی زندگی کرد؛
به واسطه‌ی ارتباطش با هنر، طبیعتِ زیبای دهکده، اهالی دهکده و مهم‌ترینش ترمیم زخم‌های وجود خودش.

در کل باید بگم کتابِ آروم و قشنگی بود.
        

          ۱۹۸ صفحه در ۵ ساعت.
‌
درست است که در دنیای ادبیات کتاب‌های آرام زیادی شاید وجود نداشته باشند و از این میان تعداد کمی‌شان معروف هستند مثل «خانم دالووی – ویرجینیا وولف» و دیگری شاید، جواهری با نام «یک ماه دور از شهر»، شاه‌کار «جِی.ال کار».
‌
«یک ماه دور از شهر» کوچک و ساده است. در ابتدای تابستان سال ۱۹۲۰ هستیم و «تام برکین»، جانباز جنگی جنگ جهانی اول که متخصص ترمیم دیوارنگاره‌های کلیساهای قرون وسطایی‌ست با لَقوه‌ای که از جنگ بر صورتش افتاده برای رخ‌نمایی یکی از همین دیوارنگاه‌ها با قطار وارد «آکسگادبی» می‌شود. اما این نوولای درخشان اصلن درباره‌ی جنگ نیست و آنچنان که «برکین» به خود می‌گوید: "همه‌چیز گذشته و از بین رفته"، حداقل نه چندان. در رمان دوست‌داشتنی و مهربان «کار» که در آن «تام برکین» به آن تابستان آفتاب‌خورده می‌نگرد، تقریبن هیچ اتفاق خاصی نمی‌افتد و در عین حال سرشار از زندگی‌ست و بخش اعظم آن به آرامی یادگاری از یک انگلستان روستایی ناپدید شده را به یادگار می‌گذارد آمیخته با توصیف‌هایی روشن از زندگی روستایی، آگاهی‌ای چخوفی در جریان است که زندگی، بی‌رحم است و درگذر.
‌
«یک ماه دور از شهر» داستان «تام برکین» است اما در این میاه هیچ‌کدام از شخصیت‌های کتاب هم کوتاه نمی‌آیند و یک‌به‌یک پیش می‌آیند و در نهایت «برکین» را در خود حل می‌کنند. «یک ماه دور از شهر» به‌وضوح درباره‌ی بازسازی‌ست. از آن‌جایی که «برکین» خود را در کار بازگرداندن دیوارنگاره‌ی از دست رفته از دست می‌دهد، آن‌قدر واقع‌گراست که نمی‌بیند که چیزی مشابه در مورد خود او نیز در حال رخ دادن است. اما جالب‌تر این‌که این رمان در عین حال غم‌انگیزِ خودآگاه، درباره‌ی رابطه ما با زمان است، چه از طریق آن‌چه که از ما باقی می‌ماند و دوام می‌آورد (دیدگاه خارق‌العاده‌ی یک هنرمند قرون وسطایی و یا گل عاشقی که در کتاب فشرده شده است) یا چیزی که اغلب محو می‌شود. و آن‌چنان که «تام برکین» در پاراگراف پایانی این کتاب کوچک بی‌نقص چنین می‌نویسد: "می‌توانیم پرسان‌پرسان همه‌جا را بگردیم اما نمی‌توانیم آن‌چه را که زمانی به نظر تا ابد از آنِ ما بود بازیابیم. مناظر، کلیسایی تک‌افتاده در میان مزارع، بستری که کف اتاق برج ناقوس پهن کرده بودم، صدایی آشنا، لمس دستی و چهره‌ای که عاشقش بودم. همگی رفته بودند و فقط می‌توانستی به انتظار بنشینی تا رنج سپری شود..."
‌
از خواندن این کتاب بسیار لذت بردم.