نامه به کودکی که هرگز زاده نشده را می توان به نوعی بهترین کتاب اوریانا فلاچی نامید. این کتاب با زوایه ی دید اول شخص و در قالب نامه ای از طرف یک زن جوان که گویا خود فالاچی است خطاب به جنینی که رحم خود بارار است نوشته شده است. او در این کتاب می کوشد تا فرزند نازاده اش را زا مصائب دنیا، ناملایمات و بی رحمی های آن آگاه سازد.نامه به کودکی که هرگز زاده نشد فریادی است از خشم نسبت به آنچه بر سر بشر آمده است، در عین حال از عشق مادر شدن نیز می گوید. کتاب کوچکی که از نخستین سطر تا انتها سرشار از احساس شادی، ترس، مهربانی، یاس، خشم، امید، افسردگی و اضطراب است.اگر ثروتمند باشی سرما برایت به یک تفریح تبدیل می شود، پالتوی پشمی می خری، خودت را گرم می کنی و به اسکی می روی، برعکس اگر فقیر باشی، سرما برایت به یک بدبختی تبدیل می شود و می آموزی که حتی از زیبایی یک منظره سفید پوشیده از برف متنفر باشی. کودک من، تنها در آنجایی که تو هستی، تساوی و برابری وجود دارد مثل آزادی اما به راستی آیا لازم است تو بیایی و همه این بی عدالتی ها و نادرستی ها را ببینی؟