در سی و چند سال پیش دولتی به نام امارات متحده عربی وجود نداشت. شیخ نشینهای ساحل جنوب خلیج فارس در زیر علم انگلستان بودند، یعنی این بریتانیا بود که، به نام شیوخ رأس الخیمه و شارجه، تنب و ابوموسی را در تصرف داشت و ایران که این جزایر را جزئی از خاک خود می دانست ناگزیر بود که در لندن و با مسئولین وزارت امور خارجه بریتانیا مذاکره کند... طرف مذاکره متصرفی بود که به دستاویز حفظ حقوق محجورین تحت حمایت خود سرسختی می کرد و با تکیه بر «استاتسکو» خواهان ادامه تصرفات خود بود و از طرف مقابل مطالبه حجت و سند می کرد که بگوید چرا و به چه دلیل این جزایر را از آن خود می داند، ولی خود را از ارائه سند و حجت بی نیاز می دید.