امسال دهمین سالی است که بهار و خزانم یکرنگ شده. نمی دانم آیا روزی می رسد که تمام خزان ها برایم سبز شود تا این حس غریب و استخوان سوز را همراه سرما پشت سر زمستان جا بگذارم، بال پریدنم باز شود و به آسمان برسم تا همراه عقیق گمشده ام به زمین برگردم. غربت عشق را نگین سرخی کنم و بر گردن فرشته زیبایم بیاویزم چون نگاهش دیگر رنگ ساده سال های پیش را ندارد.