شمارگان نخست از این مجموعه به نقد 12 داستان از نویسندگان ایرانی، اختصاص یافته است. این داستان ها عبارت اند از: "سلوک/ محمود دولت آبادی"، "دو دنیا/ گلی ترقی"، "دریا روندگان جزیره ی آبی تر/ معروفی"، "شال بامو/ فریده لاشایی"، "پرنده ی من/ فریبا ونی"، "آبی ماوراءبحار/ شهریار مندنی پور"، "آسمان خالی نیست/ شیوا ارسطویی"، "ویران می آیی/ حسین سناپور"، "قصه ی تهمینه/ محمد محمد علی"، "چه کسی باور می کند رستم/ روح انگیز شریفیان"، "کافه ی نادری/ رضا قیصریه" و "عادت می کنیم/ زویا پیرزاد". برای نمونه در نقد داستان نخست با عنوان "مانیفست یک نویسنده"، نگارنده خاطرنشان می سازد: در این داستان "مادر" کلیشه ای است از زن های سنتی که به پسر بیش از دختر ارج می گذارند و تنها کار در رابطه با زن و مادر بودن آنان، زایش، پخت و پز و شست و شو است و فراتر از آن چراغ های رابطه با شوهر و فرزندان تاریک است. این کلیشه در داستان جا افتاده، اما دولت آبادی در کارنامه ی خود، زن امروزی را ندارد چرا که دغدغه ها و علایقش را نمی شناسد و بهتر بود که به آن نزدیک نمی شد. زن امروزی را فارغ از مشکلات، علایق و تفکرش درگیر تزها و عقاید قرون وسطایی کردن و احکامی از پیش تعیین شده را در قالب داستانی با مضمون کهنه و ساختاری ضعیف به خورد خواننده دادن، تنها امتیازی منفی و عقب گردی با شتاب برای نویسنده است".