کتاب «سه راهب بودایی ژاپنی» در مجموعه‌ی «ایده‌های بزرگ» انتشارات پنگوئن منتشر شده است و در بردارنده‌ی گزیده‌ای از آثار سه متفکر و شاعری است که در قرون وسطای ژاپن می‌زیستند. همانطور که از نام کتاب بر می‌آید، کتاب شامل سه بخش اصلی است که هر یک از این بخش‌ها به یکی از راهبان منتخب اختصاص یافته است. بخش نخست به منتخب سروده‌های سایگیو، بخش دوم گزیده‌ای از «حکایت کلبه» اثر کامو نو چومی و بخش سوم گزیده‌ای از «یادداشت‌های روزمره» از یوشیدا کنکو را ارائه می‌دهد. در واقع این بخش‌ها شامل متون اصلی این راهب‌ها هستند که به انگلیسی ترجمه شده و سپس از انگلیسی به فارسی، توسط آرش خوش صفا برگردانده شده است. همچنین قابل توجه است که هر بخش با یک توضیح مختصر درباره زندگی راهب و زمینه تاریخی اثر درج شده در کتاب، آغاز می‌شود و سپس متن اصلی با حاشیه‌ها و تفسیرهای کوتاه ارائه شده است تا خواننده درک بهتری از مفاهیم بودایی و زیبایی‌شناختی ژاپنی پیدا کند. بخش اول به سروده‌‌های رهایی سایگو می‌پردازد. سایگیو (۱۱۱۸-۱۱۹۰) شاعری بود که زندگی خود را میان سفر به مناطق دورافتاده و خلوتگاه‌های کوهستانی گذراند. سروده‌های او تلفیقی از تجربه عملی زندگی زاهدانه و ستایش طبیعت است؛ گویی شاعر به‌دنبال درک لحظۀ حال و رهایی ذهن از اضطراب‌های روزمره است. از مضامین کلیدی این اشعار می‌توان به «احساس ناپایداری جهان و همه‌ چیز»، «زیبایی گریزناپذیر طبیعت» و «دعوت به ترک تعلقات و ساده‌ زیستی» اشاره کرد. بخش دوم به حکایت کلبه و حکمت تنهایی کامو نو چومی می‌پردازد. کامو نو چومی (۱۱۵۵-۱۲۱۶) در اثر مشهور خود، «حکایت کلبه»، زندگی در یک کلبه‌ در دهکده‌ای دورافتاده را پس از تجربه بلایای طبیعی و آشوب‌های شهری به تصویر می‌کشد. درون‌‌مایه‌ی این اثر شامل «شرح بلایای طبیعی (سیل، زلزله، آتش سوزی) و بی‌ثباتی زندگی شهری»، «تصمیم نویسنده برای کناره گیری و جستجوی معنای زندگی در تنهایی» و «تأملات فلسفی درباره‌ی ناپایداری جهان» است. در طول متن، خواننده با تصویری شاعرانه از کلبه‌ی کوچک و زندگی ساده در طبیعت آشنا می‌شود و درمی‌یابد که چگونه تنهایی و جدایی از دنیای شلوغ، زمینه‌ساز خودشناسی و صلح درونی است. در نهایت، بخش سوم شامل یادداشت‌های یوشیدا کنکو است. یوشیدا کنکو (قرن چهاردهم) که به‌خاطر مجموعه «یادداشت‌های روزمره» شناخته می‌شود، در قالب بندهای کوتاه به مسائل گوناگونی می‌پردازد، مانند «اهمیت پذیرش نقصان به عنوان بخشی از زیبایی» و «هشدار دربارۀ غفلت از لحظات کوتاه لذت».