مرسی که در لحظه‌های تنهایی غذا خوردن تو کافه‌ی روبروی دانشکده و وقت لاک زدن و  انتظار برای بیهوشی موش‌های آزمایشگاهی، کمک کردی حوصله‌ام سر نرود.
        

          روایت های این شماره رو دوست نداشتم. اصلا برای من جذاب نبودن. در واقع می‌خواستم دو ستاره بدم، ولی به خاطر اون روایت های که خوب بودن و چهار ستاره ای بودن، سه ستاره دادم.

روایت هایی که خیلی خوب بودن:
- "صحنه ای برای نامرئی شدن"؛ یاسمن اسلامی
- "هجده سالگی، نقطه‌ی امن"؛ امیر محمد محدثی
- "یک دور کامل"؛ مگان دام
- "به مقصد ابدیت"؛ ژاله اصفهانی
- "عبور از میدان چه کنم"؛ مژگان سلمان زاده، نغمه پروان، نیلوفر محمودی گنرق (کلا با روایت های آقایون این قسمت ارتباط برقرار نکردم دی:)

طرح جلد این شماره رو هم دوست نداشتم.
از روایت های بعلاوه ناداستان، فقط روایت راضیه مهدی‌زاده رو خوندم، چون نوشته های قبلی شون رو دوست داشتم. به اون هم از پنج امتیاز، سه امتیاز میدم. برای من گذر عمر و جوانی همون چین و چروک های دور چشم خواهرمه وقتی می‌خنده و نمی‌دونه چقدر زیبا میشه.

یه توضیحی هم برای روایت خانم یاسمن اسلامی بدم، اول که این روایت رو شروع به خوندن کردم، از خامی متن شوکه شدم، بعد عصبانی شدم که چرا اینقدر ضعیف نوشته شده، چقدر ناپخته ست، که چی مثلا؟
ولی هرچی بیشتر خوندم، دیدم چقدر شبیه احساسات گذشته منه. همون دغدغه ها، همون طرز فکر ها، همه چی، همه چی همونه! نویسنده این روایت هم که در ابتدای جوانی هستن... 
اینجا بود که فهمیدم جوانی ربطی به سن نداره... و من احتمالا در انتهای جوانی هستم.
خوشحالم که این دوره‌ رو دارم می‌گذرونم.