چو حکایت کنی از عشق من از غایت شوق صدبار بگویم که دگر بار بگو عشق،همواره موضوع سخن نه تنها فلاسفه؛شاعران و نویسندگان بلکه مردمان عادی بوده و در ادبیات جهان،از دیر باز تاکنون درباره ی عشق و چیستی آن،سخن فراوان به میان آمده و هرکس به فراخور حال و هوای خود،سخنی به میان آورده است.جبران که خود طعم کامیابی ها و ناکامی های عشق راچشیده،عشق را موهبتی الهی و انسانی می داند با این همه می گوید:عشق شعله ای سوزانی است که جان سوزد و جان بخشد. جوانان ما هم برای تشکل خانواده و رسیدن به خوشبختی خانوادگی،از خواندن این کتاب بی نیاز نیستند؛زیرا این کتاب درس انسان شدن و عاشق شدن را با هم می دهد و کسی نمی تواند بدون بهره مندی از هنزر عشق ورزیدن،به کمال نسبی انسان برسد و شریک زندگی خود را خوشبخت کند: طفیل هستی عشق اند آدمی و پری ارادتی بنما تا سعادتی ببری