نگارنده در این پژوهش برآن است تا برخی کهن الگوهای قوم ایرانی را در شاهنامه فردوسی مورد بررسی و تحلیل قرار دهد. «شاهنامه یک اثر ادبی است که در آن، سرگذشت نیاکان قوم ایرانی در قالب داستان ها و روایت های اساطیری بازگو شده است. کهن الگوها هم که درون مایه اسطوره ها را تشکیل می دهند از طریق همین اسطوره ها نسل به نسل و دهان به دهان نقل شده و انتقال یافته اند تا در شاهنامه صورتی هنری و بدیعی به خود گرفته اند.» نگارنده در این پژوهش نشان می دهد که اسطوره ها و کهن الگوها در زبان فارسی زنده و پویا هستند و همچنان که در شاهنامه فردوسی تجلی یافته اند، می توان تأثیر آن ها را در قالب نمادها و یا دیگر تصاویر بدیعی در آثار و متون ادبی و هنری گوناگون کتبی و شفاهی تا دوران حاضر مشاهده کرد.