نگارنده در این کتاب کوشیده تا نشان دهد به رغم تلاش های برخی از نویسندگان و پژوهشگران داخل و خارجی برای تعیین نسبت نظریه ی کاریزمایی با رهبری حضرت امام (ره)، چارچوب تئوریک کاریزما از تبیین رهبری امام (ره) ناتوان است. به تصریح وی: "نظریه ی کاریزماییی و به ویژه رهبری و سلطه ی کاریزمایی، سلطه ای ضد عقلانی و هم چنین بسیج گرا، توده ای و احساسی و ضد دموکراتیک و مخصوص نظام های توتالیتر و فاشستی قلمداد شده است. نوعی رهبری که به جای تکیه بر قانون و عقلانیت و مردم سالاری، بر یکه سالاری و دیکتاوری و ارزش های استثنایی و شخصی رهبر، استوار است. کار رهبر کاریزمایی ترغیب و تهییج ابعاد غیر عقلانی یا عاطفی مردم است. اقتدار به شدت، شخصی و مبتنی بر قدرت های خارق العاده ی رهبر و رابطه ی عاطفی و غیر عقلانی میان او و پیروان است. این اقتدار در دوره های فشار، اضطرار روانی، فیزیکی، اقتصادی، اخلاقی، مذهبی و سیاسی پیدا می شود و معمولا شرایط اجتماعی مملو از ناامیدی و بحران، به توهماتی دامن می زند که مردم منفعل و مریدان چشم و گوش بسته و توده های بی اختیار را در انتظار یک ناجی آسمانی قرار می دهد و این شرایط، موجد ظهور قدرت کاریزماتیک است و بدیهی است با رفع این شرایط و بازگشت عقلانیت به افراد اجتماع و رفع احساسات و تهییجات آن ها قدرت کاریزماتیک کم رنگ شده، شرایط برای غلبه ی دو سلطه ی دیگر ـ سنتی یا عقلانی ـ فراهم می شود".