ادبیات قرن بیستم زاییده ی فضای طبیعت گرایانه پایان قرن نوزدهم است. ادبیات عرصه مبارزات اجتماعی شد. تعهد سیاسی و اجتماعی شعار روز بود. هنر برای مردم سرلوحه ی کار شاعران و نویسندگان شده بود پولیوس هیل براند در ۱۸۸۶ بر ارتباط ادبیات با مسائل اجتماعی و علوم تأکید میکند. اگر تاکنون به ویژه در دوره کلاسیک و رمانتیک ادبیات در ارتباط تنگاتنگ با فلسفه قرار داشت. حال علوم طبیعی عهده دار نقش فلسفه میشود. نظریه پردازی در نوشته ای درباره تأثیر علوم طبیعی بر ادبیات نتیجه میگیرد علوم طبیعی به طور کامل جای فلسفه را گرفته است. در ۱۸۸۷ کتاب سوزن بان تیل نوشته گرهارت ها ویتمان چاپ میشود که نخستین شاهکار ادبی ناتورالیستی آلمان به شمار می آید و آوازه ی آن از مرزهای دیار آلمان فراتر می رود. آن چه در محتوای اشعار طبیعت گرایانه جلب نظر می کند. رو کردن به واقعیت های زندگی اعم از زندگی فردی اجتماعی و سیاسی است