روایت رضا منصوری از چهار سال تجربۀ معاونت پژوهشی در دورۀ دوم دولت خاتمی
از این حیث که مختصات حضور در نهادی دولتی را ترسیم می‌کند بسیار جذاب است و نثر شیوایی دارد. مواجهه با آدم‌های جدیدی که هر کدام ساز خود را می‌زنند تجربۀ هرروزی همۀ ما با حضور در نهادهای دولتی است. موضع حق‌به‌جانب و اقتدارگرایانۀ منصوری نیز خصلت رشتۀ نظری و مهندسی است که عزم تحول دارند و چنان موضوعات را ساده می‌سازند که گویی جز آنچه در ذهن آنان است راه‌حل دیگری در میان نیست. کتاب از یک طرف ادعای توجه به کار کارشناسی دارد و از طرف دیگر تاریخ مجموعه‌ای از انحلال‌ها و تأسیس‌هایی است که دست‌کم در کتاب هیچ دلیل قانع‌کننده‌ای جز نظر شخصی برای آنان وجود ندارد. کارشناسان ابتر و سطحی و مدیران تحول‌طلب و مغرور وضعیت کنونی کشور را به‌ثمر نشانده است.
ولی در مجموع چه خوب که چنین روایت‌هایی ثبت شوند؛ که اگر نبودند همین اندک ورود و نقد به ذهن و ضمیر مدیران نیز میسر نمی‌شد و هاله‌ای ابهام (و بعضاً تقدس) حول آنان مستمر می‌ماند.