رضاشاه معروف به رضاخان (1295 هـ . ق ـ 1323 هـ . ش) موسس سلسله ی پهلوی و اولین پادشاه آن است. وی پس از طی دوران کودکی، به خدمت نظام رفت و به خاطر جسارتی که داشت، در آن جا ترقی کرد و به درجه ی سرتیپی و میرپنجی رسید. وی در سفرهای جنگی عمده شرکت داشت، از جمله در جنگ سالارالدوله شجاعت، مقاومت و مهارتش را در اداره کردن شصت تیر از عوامل شکست اشرار و عشایر بود. رضاخان در شب سوم حوت (اسفندماه) 1299 هـ . ش با قوای خود کودتا کرد و تهران را اشغال نمود و در نهایت در 4 اردیبهشت 1305 هـ . ش رسما تاجگذاری کرد و پادشاه ایران شد. رضاشاه 16 سال حکومت کرد و در دوران حکومتش تغییرات بسیاری را به وجود آورد، به گونه ای که تغییرات اجتماعی حاصل در دوره ی زمامداری رضاشاه بسیار اهمیت دارد. وی در زمان جنگ جهانی دوم، در اوج قدرت، به  علت مشکلاتی که از تجاوز قوای شوروی و بریتانیا به ایران پیش آمد، در 25 شهریور 1320 هـ . ش از سلطنت استعفا داد و تخت و تاج را به فرزندش شاهپور محمدرضا سپرد و خود از تهران خارج شد و با کشتی از بندرعباس به جزیره ی موریس رفت. وی پس از چندی به ژوهانسبورگ رهسپار شد و سرانجام در 4 مرداد 1323 ش از دنیا رفت. سرگذشت رضاشاه به خصوص از مرداد 1320 که تذکرات کشورهای خارجی شروع شد و او توجه نکرد تا سقوط و مرگ، یکی از بخش های مهم تاریخ معاصر ایران است که در کتاب حاضر به طور مفصل به این دوران پرداخته شده است.