رستم بیش از آن که برای خواص نامی مهم و شایسته ذکر باشد،برای عامه مردم اهمیت و اعتبار داشته است.پس شگرف نیست اگر داستان های مربوط به رستم به ویژه با آن همه اهمیت و جانانگی پهلوانی و حماسی در فرهنگ عامه و ادبیات شفاهی ایران در سده های گذشته بالاخص بعد از دوره صفویه،که دوران رواج افسانه های عامیانه است،در میان مردم گسترش پیدا کند و بعدها که این داستان ها به کتابت درمی آید،هسته اولیه نوعی از حماسه های عامیانه یعنی رستم نامه ها را تشکیل دهد.ارتباط و پیوند خاص رستم نامه ها با سنن و مواریث ملی و آشنایی بیش و کم مخاطبان فارسی زبان با نشانه ها و اشاره های مرتبط با حوادث،بر تاثیر این نوع ادبی و در نتیجه شهرت و محبوبیت آن می افزاید تا آن جا که تا همین اواخر رستم نامه را در کنار دو داستان معروف حسین کرد و امیرارسلان نامدار به عنوان سه اثر عامیانه محبوب طبع ایرانیان قرار می داد.از این سه اثر بی تردید رستم نامه به دلیل تکیه مواریث کهن و فرهنگ ملی و تهییج روح پهلوانی و جوانمردی مطلوب،با طبع و ذوق و نظر فارسی زبانان ارتباط بیشتری داشت و به اصطلاح خواننده یا شنونده با آن راحت تر و خودمانی تر برخورد می کرد.