کمال به حالت مطلوبی اطلاق می شود که از وضع موجود فاصله دارد، حال با توجه به میزان این فاصله و این که چه مرجعی، حالت مطلوب را مشخص می کند، کمال گرایی گونه های مختلفی می یابد که برخی از آنها سالم و برخی دیگر بیمارگونه تلقی می شود. شکل های سالم کمال گرایی، هنگامی آشکار می گردد که با توجه به عنصر فاصله، ارتباطی فعال میان وضع موجود و وضع مطلوب برقرار شود. درخصوص عنصر مرجع تعیین کنندة کمال نیز، زمانی کمال گرایی سالم خواهد بود که فرد و دیگران، به صورت تعاملی در تعیین امر مطلوب مشارکت ورزند. نگارنده در کتاب حاضر کمال گرایی مثبت و منفی یا سلامت و بیماری را بررسی و مباحثی چون تعریف های موجود از کمال گرایی و نظریه ها، سبب شناسی، ابزارهای فهم و درمان های کمال گرایی را مطرح کرده است.