کتاب فرضیۀ DIM یکی از جنجالی‌ترین کتاب‌ها در حوزۀ فلسفه، تاریخ و علوم انسانی است که در دهه‌های اخیر منتشر شده است. لئونارد پیکاف که از شاگردان آین رند و از مدافعان و مبلغان فلسفۀ عینیت‌گرایی (objectivism) او است، در این کتاب کوشیده روند تحولات تاریخی_فلسفی دنیا را مورد بررسی قرار داده و در این راستا، فرضیۀ جدیدی مطرح نموده است. او مهم‌ترین المان معرفت‌شناسانه در هر فلسفه‌ای را یکپارچگی تشخیص داده و از این منظر، سه حالت کلی برای روند فلسفی هر دوره‌ای از تاریخ را در سه عبارت یکپارچگی نادرست (Misintegration)، یکپارچگی (Integration)، و ازهم‌پاشیدگی (Disintegration) تعریف می‌کند. بدین اعتبار، او سه فیلسوف عمده را از میان تمام فلاسفۀ تاریخ، به‌عنوان نمایندۀ این سه حالت در نظر گرفته که به ترتیب، افلاطون، ارسطو و کانت هستند. (پیکاف این سه فیلسوف تأثیرگذار تاریخ را سه بزرگ می‌خواند.) بنابراین، سایر فلسفه‌ها اختلاطی از این سه فلسفۀ اصلی در نظر گرفته می‌شوند. نویسنده در این کتاب، حالت فلسفی حاکم بر هر دورۀ تاریخی را در چهار حوزۀ عمده، یعنی ادبیات، علم، آموزش و سیاست مورد بررسی قرار داده و در پی آن است که بتواند یک حالت مشخص را بر هر دوره اطلاق نماید. این کتاب درنهایت سعی دارد که با شناخت تحلیلی از روند تاریخی فلسفی غرب، چراغی به دست دهد تا آینده را بر اساس همین روند، پیش‌بینی نماید.