اگر نقاشی های مینیاتور ایرانی را تصویر رویای هوش ربایی بدانیم که یک عصر تاریخی در مورد خود می دیده است،به نظر نمی رسد که تحلیل سر راست این رویا بر اساس ویژگی های صوری زیبا و افسونگر آن،و یا تفسیر آن با تکیه بر مفاهیمی چون«هنر قدسی»بتواند ما را به نظام نیروهایی که منجر به شکل یافتن آن شده اند برساند.متن حاضر به یک معنا در حکم ایجاد نوعی«تاخیر»در این مسیرهای پژوهشی رایج است این کتاب بررسی تفصیلی نقاشی ایرانی نیست،بلکه در آن سعی شده است نظریه ای طرح شود که میتواند برای رسیدن به درکی جامع از نقاشی ایرانی به عنوان یک صورت فرهنگی در کنار(صورت های فرهنگی هم خانواده ای چون ادبایت تغزلی و سنت حکمت اشراقی و عرفانی نظری)در ایران سده های به تقریب هشت  تا دوازده هجری مورد استفاده قرار گیرد.