می دانم که بی انصافی است آدم کسی را که به قول معروف دست اش از دنیا کوتاه است بنشاند و هر چه می خواهد بارش کند. اما این حرف های فروخورده ی سالیان است. به قول تو: هیچ آدمی نیست که خودخواه نباشد. مخصوصاً که آن کودک خفته درته وجود آدم بالغ هم باشد. خودت گفتی، نه؟ حالا این کودک بیدار شده و باز می خواهد حرف بزند. گفتم در این سال ها ننوشتم چون تو ذوقم را کور کردی. حالا که تو نیستی، یا هستی اما دیگر "تو" نیستی، می خواهم از خودم بنویسم. تو حالا کاملاً در اختیار منی. چه بخواهی چه نخواهی وقف وجود "من" شده ای تا بنشینی و به حرفهام گوش بدهی.