در قرن پنجم دو ستاره درخشان در عالم اسلام طلوع کرد که هر کدام با فروغ خود آنچنان نور و ضیاء گستردند که نه تنها قرن پنجم و ششم را به نور خود منور نمودند و انقلابی در دین و عرفان پدید آوردند بلکه تاکنون درخشش علم و معرفت آن دو اختر تابناک آسمان علم و عرفان را منور نگاه داشته است. و چنان گمان می رود که علم بشر به همان نسبت که پرده جهل و تعصب را می درد و زوایای تاریک تاریخ را نشان می دهد طبعا افکار و اندیشه های این دو برادر را نیز بهتر و برتر به جهان ارائه خواهد نمود. این دو برادر یکی حجة الاسلام ابو حامد امام محمد بن محمد بن احمد غزالی طوسی، فقیه و متکلم و محدث و دانشمند و استاد اخلاق و عرفان نظری است که به سال 650 هجری در طابران طوس زاده شد و دیگری برادر کهترش شیخ ابوالفتوح مجدالدین امام احمدبن محمدبن احمد غزالی طوسی عارف عاشق و عاشق عارف که به القاب سرالله فی الأرض و قطب الاصفیاء و قدوة الأولیاء، ملک الابدال، سلطان الطریقه، خواجه امام، امام ربانی جنید ثانی و شیخ کبیر ملقب شد.