مردم معمولا عادت دارند خود را فرسوده و از کارافتاده نشان داده و همه چیز را تجربه کنند، استعداد های شان را پایان یافته و همه ی توان خود را مصرف شده و به انتها رسیده ببینند و زندگی خود را به پایان رسیده بپندارند. با این همه وقتی که شروع به شناختن امکانات و توانایی های خود کرده و به آن ها دسترسی می یابیم، چنان است که مجرایی به سوی منابع انرژی دست نخورده ی خود حفر کرده باشیم. ما همه می توانیم به خودمان برای تغییر و تحول کمک کنیم و به این ترتیب پیشرفت نماییم و در نهایت آن انسان حقیقی بشویم که در وجود ما هست. ما می توانیم یاد بگیریم که بهترین دوست و یاور خود باشیم. اگر چنین کنیم برای تمام عمر یک دوست مشفق خواهیم داشت. ما می توانیم راهنمای خود در رشد و ترقی باشیم و زمانی که هیچ کس دیگر در اطراف ما نیست برای خودمان آسایش و راحتی فراهم نماییم، در گذشته  ما را عادت داده اند که به انتظار کسی بنشینیم تا به ما سخنان مهرآمیز بگوید در حالی که ما همیشه کلمات محبت آمیز بسیاری در اختیارمان هست که به خود بگوییم.