:توی نماز جماعت همیشهصف اول می ایستاد.همیشه توی جیبشمهر و تسبیح تربت داشت.گاهی وقت ها که به هر دلیلیتوی جیبش نبود ، موقع نماز در حسینیه پادگان دنبال مهر تربت می گشت.وقتی که پیدا می کرد،این شعر را زمزمه می کرد :««تا تو زمین سجده ای ، سر به هوا نمی شوم...»»