زمانی که فصل اول سریال پخش شد، یکی از دوستانی که کتاب‌ها را خوانده بود نسبت به ریتم قصه‌گویی، طریقه معرفی شخصیت‌ها و اتصال خط داستانی آن‌ها به هم در سریال نقدهای جدی داشت.
من که منبع دیگری برای مقایسه نداشتم و آن سریال اولین مواجهه‌ام با جهان ویچر بود، نقدها را درک نمی‌کردم و سریال را دوست داشتم. هنوز هم معتقدم از بعضی جهات، فصل اول سریال (فقط فصل اول!) به خوبی از پس داستان برآمده؛ اما امروز صبح که داشتم بخش‌های پایانی این جلد را می‌خواندم و اشک‌هایم را در چشمم نگه داشته بودم تا مجبور نباشم به دیگر همسفران قطار  توضیح دهم، نقد آن دوست را درک کردم. دست‌کم روش رسیدن گرالت و سیری به هم در کتاب خیلی حساب شده تر و جذاب‌تر است.

شاید جلد دوم در مجموع جذابیت جلد اول را نداشته باشد؛ مخصوصا که هیولاهای کمتری دارد و این هیولاها یکی از دلایل اصلی علاقه طرفداران به جهان ویچر هستند. اما از نظر داستانی و شخصیت‌پردازی قدم خوب و لازمی برداشته.
نمی‌دانم کی به سراغ رمان‌ها خواهم رفت، اما از این دو جلد مجموعه داستان‌های کوتاه راضی بودم.
        

          قشنگ بودش ولی نه به اندازه اولی