گاه چنان اسیر «من» می شویم که چشم جان بر حقایق می بندیم و این گونه وانمود می کنیم که نمی گذارند... نمی شود... اگر این گونه می شد یا اگر آن گونه... ما زندانیان «من» های ریشه دار و از همه جا بی خبر خویش می شویم، زندانیان باور. بسیار دور از خیال ماست که زندانی باشیم و زندان بان، اما هستیم. ناممکن است که خود را زخم بزنیم، اما می زنیم، در حقیقت ما سایة معنوی خودی خویش را نادانسته از خود می رانیم و این «من» سرگردان بی کس تنهای تنها را بی هیچ امنیتی به حال خود رها می کنیم و این زمان است که ناامیدی گریبان گریمان می شود. کتاب حاضر ماجرای زنی سرگشته است در چالش با «من» درونی اش. روند بازسازی شخصیتی این زن که جایگاه معنوی خویش را در فراز و نشیب های میان کودک و بالغ بازمی یابد، توسط نویسنده به تصویر کشیده شده است.