در این کتاب نویسنده بر آن است رابطه بین ادبیات و توسعه را در خلال گفت و گوی قهرمانان داستان بیان کند .وی دراین اثر، پدیده ساده انگاری سیاسی را که بلای کشور و مانع توسعه است همراه با عوامل اصلی عقب ماندگی به تصویر کشیده است .شخصیت های داستان در جای جای اثر گره های توسعه را نشان می دهند تا آنجا که یکی از آنها به نام ((سها)) خطاب به دوستش ((خنجر)) می گوید :((در وطن من عزلت فضیلت است و عزلت فلسفی شده است و قدرت، فضیلت نیست)) .این کتاب در واقع خاطره های شخصی به نام ((حجازی)) است که راوی داستان است و خواهان خوشبختی جامعه بشری است .او معتقد است ایران، منشا سعادت بشری است.