بسم الله الرحمن الرحیم

سؤالاتی درباره علم ائمه داشتم. اینکه آیا همه‌چیز برای امام مکشوف است؟ امام باطن آدم‌ها را می‌داند؟ چقدر می‌داند؟ آیا بر غیب آسمان و زمین و زمان آگاه است؟ به اندازه‌ی خدا؟ آیا اگر امام چیزی را نداند، به امامت او خدشه وارد می‌شود؟ درباره‌ی علوم مادی چطور؟ آیا امام تا هر جا که علم بشر پیشرفت بکند را آگاه است؟ مثلا در موضوع فناوری و هوش مصنوعی و دیگر علوم بشری.. .
اینها انگیزه‌ی مطالعه‌ی این کتاب شدند. از طرف دیگر، دو نام روی جلد کتاب نوشته شده بود که انگیزه را تشدید می‌کرد: شیخ مفید و آیت‌الله جوادی. 

شاید بشود گفت که این کتاب در سه محور، نظریات این دو اندیشه‌ور را بررسی کرده: ۱.قلمرو علم امام؛ ۲.ویژگی‌های علم امام؛ ۳.منابع علم امام.

برای منی که ورودی به بحث امامت در علم کلام نداشتم، ورود خوبی بود. زبان ساده و واضح و دقیقی دارد و می‌تواند کسی مثل من را به کتب ریشه‌ای کلام نزدیک کند.

ابتکار جالبی هم که نظرم را جلب کرد، اصل مسئله‌ی کتاب است. تطبیق نظرات شیخ مفید و آیت‌الله جوادی. اینکه نام آیت‌الله جوادی در کنار نام شیخ مفید آورده شده، قدر و منزلت آیت‌الله جوادی را در نظرم خیلی بالاتر برد و نگاه جدیدی نسبت به ایشان پیدا کردم.

نکته‌ی آخر هم اینکه نویسنده در این کتاب به قول خودش سراغ یک متکلم متأخر و یک متکلم متقدم رفته است. و این فاصله‌ی زمانی باعث شده که این دو بزرگوار ذخیره‌ی علمی متفاوتی داشته باشند و نظرات آیت‌الله جوادی وسعت و تنوع بیشتری را شامل شود. شاید اگر نویسنده‌ی کتاب سراغ دو متکلمی می‌رفت که ذخیره‌ی علمی یکسانی داشتند، محتوای کتاب عمیق‌تر می‌شد و جای تطبیقش بیشتر می‌شد. البته که از همین مقایسه بین یک متکلم متأخر و متقدم هم برداشت‌های خوبی می‌توان داشت.