کلیله و دمنه، مجموعه ای از قصص و حکایات اخلاقی، به نثر فارسی است که از انشاء نصرالله منشی در حدود 538-539 هـ . ق، از روی ترجمه ی عربی عبدالله بن مقفع به فارسی نقل شده است. نام کتاب به مناسبت اسم فرضی دو شغال است ـ یکی به نام کلیله و دیگری به نام دمنه ـ که به دربار شیر، پادشاه حیوانات، منسوبند و چند باب اوایل کتاب شامل مذاکرات و مفاوضات آن ها است. اصل کتاب هندی و به زبان سانسکریت می باشد و مطالب آن از 2 منبع به نام های پنج تفترا و مهابهاراتا گرفته شده است. این کتاب در زمان خسرو انوشیروان ساسانی، به وسیله ی برزویه ی طبیب از هندی به پهلوی نقل شد و بعدها عبدالله بن مقفع آن را به عربی ترجمه کرد. کلیله و دمنه از همان ابتدای نقل به پهلوی و بعدها پس از ترجمه  به عربی، مورد توجه اهل سیاست واقع شده است، و هم در دوره ی ساسانیان و هم در عهد اسلامی، آن را به همین عنوان و در حقیقت به عنوان راهنمای سیاست مدن مطالعه می کرده اند. اگر چه این کتاب، نثر زیبا و شیوایی دارد، اما به دلیل پیچیدگی برخی قسمت های آن، استفاده ی کامل از آن دشوار می باشد و نیازمند شرحی کامل و جامع است. کتاب حاضر شرح کامل کلیله و دمنه می باشد و نگارنده متن کتاب کلیله و دمنه را بر اساس تصحیح نسخه ی زنده  یاد مجتبی مینوی شرح داده است.