عمر پروین، بسیار کوتاه بود. در مورد مرگش با آنکه گفته شده بر اثر بیمارى، زندگى را بدرود گفته است اما بسیارى برآنند و یا مى خواهند بر آن باشند که او توسط مزدوران رضا شاهى به قتل رسیده است. اگر واقعیت امر، حتى چنین باشد، نشان دهنده ى آن است که مردم، نمى توانند مرگ یک هنرمند شایسته و مردم دوست را در یک جامعه ى زیر سلطه ى وحشت و رُعب، به طور طبیعى باور کنند، آنهم درست در  35 سالگى. در چنین شرایطى، همیشه عناصرى از بدگمانى، روبه رشد مى گذارد و شرایط را براى گسترش شایعه ها، آماده مى سازد.شعر پروین تلخ و متین و زمینى است. تلخى پدیده هاى زندگى اجتماعى انسان، دردها و ناکامى ها، در آن بازتابى روشن دارد. در شعر او، خبر از توفان هاى بزرگ روحى او، و یا احساسات برانگیخته و گرم و خصوصى یک زن نیست. زنى که سعى کرده تا آنجا که ممکن است، خویشتنِ خویش را در پشت واژه ها و آفریده هاى کلامى خود، پنهان سازد. شعر او مجموعه اى است از توصیف ها، تشویق ها، اندرزها و نشان دادنِ سمت و سوى ذهنى خود به نفع مردم محروم. شعر او در بیشترین عرصه ها، چنان کلّى است که مى تواند چند و چندین سده میان یک مرجع دگرگون شده در زمان و توصیف شده در شعر او فاصله باشد و در عین حال، شمول خویش را همچنان حفظ کند. عناصر مطرح شده در شعر پروین، در قید زمان هاى کوتاه و یا مرزهاى محدود جغرافیایى نیستند. اگرچه رنگ ملى و این سرزمینى خویش را، کاملا حفظ کرده اند. او اگرچه تصاویر دردبارى از زندگى انسانهاى محروم بدست مى دهد، امّا واژه ها آتشگون و خشماگین نیستند. حتى آنگاه که خسم انسانى شاعر، علیه نظام غیر عادلانه اى حاکم برانگیخته مى شود، از نظر مضمون، خشمى است خردمندانه. تولد او ـ 1285 هجرى خورشیدى ـ همزمان است با انقلاب مشروطیّت و دوران نوجوانیش مصادف مى شود با تغییر رژیم از قاجار به پهلوى و نیز حوادث دیگرى که برآمد مستقیم تغییر حاکمیّت سیاسى در ایران بود.