واژۀ اصحاب به معنی همدم و مونس و یار و یاور است. اصحاب در قرآن به دو گروه تقسیم می شود؛ نخست گروهی که راه عصیان و طغیان را در پیش گرفته اند و فرمان خدا را انکار کرده و پیرو خواهش های نفسانی خود شده اند. گروه دیگر، فرمان خداوند را اطاعت کرده و با شنیدن پیام پیام آوران الهی، پیرو راستین آنان شده اند. خداوند در قرآن برخی از صفات آنان را این گونه بیان می کند که آنها «دارای صفات راستی، صفا، حیا، دانش، انصاف و... هستند» به طور کلی بیست و دو صحابه در قرآن معرفی شده است. از این میان، خداوند شمار هشت صحابه را تکریم و تشویق و باقی را تهدید نموده است. نگارنده در این کتاب اصحاب نامبرده شده در قرآن را معرفی می کند، از جمله: «اصحاب جنه، یاران بهشتی»، «اصحاب السعیر، ساکنان دوزخ»، «اصحاب القبور، کسانی که به معاد اعتقادی ندارند» و «اصحاب الرس، گروهی که پیامبران را دروغ می شمرند».