این کتاب به رابطه ارتش و سیاست و به طور مشخص، به دخالت ارتش در حکمرانی و اثرگذاری آن بر حکومت ها می پردازد. فارغ از وجوه و زمینه های فلسفه سیاسی در آن، چنین مسئله ای می تواند از رهیافت های متفاوت و گاه متضادی مورد بررسی قرار بگیرد، اما دو رهیافت غالب در ادبیات نظری موضوع، رهیافت لیبرال و رهیافت چپ گرا بوده است. مطالعات صورت گرفته در کشورهای غرب آسیا و از جمله ایران اغلب ترجمه و یا تحشیه ای بر دو رهیافت مذکور بوده و گذشته از پاره ای منابع درسی که به بازخوانی سنت های نظری وجود می پردازد، کار نظری مستقلی در این زمینه انجام نشده است. این در حالی است که نقش ارتش ها در تاریخ معاصر کشورهای غرب آسیا در سطوح مختلف سیاسی، اجتماعی و اقتصادی، نقشی شکل دهنده پیش برنده بوده است. از جمله محورهای نظری این موضوع که مورد توجه این کتاب نیز قرار گرفته است، نقش ارتش ها در شکل گیری و استمرار رژیم های سیاسی است. نظریه پردازی در این زمینه در دوره اخیر به نظریه ارتش دموکراتیک رسیده است که بر ضرورت درونی شدن ارزش های دموکراتیک در نهاد نظامی و مجموع نظامیان تاکید می کند.