تجارت الکترونیکی به سرعت در حال توسعه است. فناوری نوین، برنامه های رایانه ای پیشرفته که موسوم به سیستم هوشمند رایانه ای هستند را قادر به انعقاد قراردادهای الکترونیکی به طور مستقل و بدون دخالت انسان نموده است و موجب شده تا توجه بسیاری از حقوقدانان و تنظیم کنندگان کنوانسیون های بین المللی به این مهم جلب گردد. پژوهش حاضر ضمن بررسی این مهم صحت و اعتبار تشکیل قراردادهای الکترونیکی توسط سیستم های هوشمند رایانه ای را از منظر حقوق خارجی و حقوق ایران و با در نظر گرفتن مبانی فقهی و مقررات موضوعه از جمله قانون تجارت الکترونیک ایران تبیین نموده است.