, "فریدالدین محمد عطار نیشابوری، از مشایخ اهل طریقت و شاعران بزرگ، در قرن ششم و آغاز قرن هفتم هجری می زیست. وی در نیشابور دکان عطاری داشته و بعد از کار به دل مشغولی های ذوقی خود یعنی شعر و اصول عرفانی می پرداخت. عطار به روایتی در حمل? مغول در قتل عام مردم نیشابور در سن حدود هفتادسالگی کشته شد. آثار او را می توان به چهار گروه تقسیم کرد: مثنوی های عرفانی با نام منطق الطیر، الهی نامه، اسرارنامه، مصیبت نامه؛ مجموع? رباعیات با نام مختارنامه؛ دیوان قصاید و غزلیات؛ و کتاب تذکره الاولیاء که شرح زندگی بزرگان صوفیه است. عارفان و شاعران نام آور بعد از عطار احترام زیادی برای او قائل بودند. حتی بسیاری از داستان های مثنوی مولانا بازآفرینی داستان های عطار است و مولانا خود را در شاعری، شاگرد وی می داند. کتابچ? حاضر گزیده ای موضوعی از مثنوی ها و رباعیات عطار تحت برخی از این موضوعات است: خدا؛ عشق حقیقی؛ فقر و قنا؛ دل و مخزن اسرار حق؛ عقل، توبه؛ دوستی و محبت؛ و صبر و انتظار."