بررسی رابطه بین عرفان و کرامت با استناد به آموزههای اسلامی است. در ابتدای این اثر به بیان معنای عرفان و معرفت و جنبههای قرآنی آن پرداخته شده و مقام و منزلت والای اولیای الهی و انسان کامل به عنوان بزرگترین آیه خدا در روی زمین توصیف شده است. آن گاه به ظهور کرامات از اولیای الهی پرداخته شده و اموری مانند: طی الارض، پیشگویی، اقتداء کردن به ملائکه و مشاهده آنان، خبر داشتن از نیت افراد، رسیدن به مقام فنا و شهود، تجرد روح و برخی دیگر مقامات عارفان و اولیای الهی بیان شده است. نویسنده در ادامه به اموری مانند: شب زندهداری، احسان به والدین، عزت نفس، احترام به سادات، گریه برای امام حسین(ع)، تقویت کردن اخلاق نیکو و از بین بردن اخلاق زشت، ایثار و فداکاری نسبت به مردم و دوست داشتن آنان، اخلاص، زهد و پارسایی، خدمت به خلق خدا و عبادت خالصانه و به دور از ریا را از جمله ویژگیهای اولیای الهی خوانده و حکایات کوتاهی در مورد حالات معنوی و عرفانی آنان و نیز کرامات مشاهده شده از ایشان نقل کرده است.