زن و مرد هر دو برای رسیدن به تکامل، به هم وابستگی متقابل دارند، اما متاسفانه این اصل بدیهی در گذر تاریخ به گونه ای نابرابر تعبیر و به نفع مرد تفسیر شده است. هرچند دامنة شمول این نابرابری از عوامل جغرافیایی، تاریخی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و... تاثیر می پذیرد، اما در جایی کم تر و در نقطه ای جدی تر است. آثار این نابرابری در تمامی ابعاد فردی و اجتماعی مردم ایران نیز مشاهده می شود. نگارنده در پژوهش حاضر سعی کرده تا وجود نابربری را در عرصه های مدیریتی کشور ایران شناسایی و پیشنهادهایی را برای حل آن عرضه کند. وی اذعان می دارد: موضوع مشارکت زنان در مشاغل مدیریتی بسیار حائز اهمیت است، زیرا استفاده از توان بالقوه و دانش این نیروی عظیم، ضمن آنکه امکان گزینش بهتری را بر اساس شایستگی در سطوح مدیریتی فراهم می آورد، موجب می شود جامعه از تمامی توان علمی و انسانی خود برای رشد و توسعه بهره مند شود و هم چنین نیاز به پیشرفت، ترقی و خودشکوفایی از نیازهای روانی هر انسان، اعم از زن و مرد است که با فراهم شدن امکانات در محیط کار می تواند به توسعة فردی بینجامد. در نتیجه چنانچه زمینة مشارکت زنان در سطوح مختلف جامعه به ویژه در سطوح مدیریتی، مساعد باشد، این نیروی عظیم هرچه بیش تر به ساختن خود و جامعه خواهد پرداخت.