اثر پژوهشی حاضر، در پی آسیب شناسی سناریو و متن در سینمای ایران و بیان راهکارهای مناسب جهت اصلاح شرایط نگارش متون سینمایی متأثر از ادبیات ملی است. نگارنده در این نوشتار، لزوم اصلاح ساختار متن و فیلمنامه را تنها راه خروج از بن بست کنونی سینمای کشور می داند و ترویج و رونق اقتصادی تولیدات سینمای و صدور آثار به خارج از کشور را در گرو تحقق این امر معرفی می کند. محورهای اصلی مطرح شده در این اثر عبارتند از: ساختار ادبیات نمایشی در سینمای ایران، انجام اقتباس های ادبی مؤثر، پیاده کردن الگوهای مرتبط با عرصة روایت و فیلمنامه نویسی و تعلیم و ترتیب کادرهای حرفه ای نویسندگی، دست یابی به ژانرهای سینمایی متفاوت در ایران و مسائل مربوط به سانسور و تأثیر ادبیات نمایشی ملی و بومی بر رونق فعالیت هایی سینمایی.