بررسی چگونگی علم معنا از نگاه عرفان اسلامی است. نویسنده با استناد به آیات و روایات و با توجه به «مبانی فلسفی» و دیدگاه‏های «عرفانی» خویش، معتقد است که در ورای این عالَم ظاهر، باطنی است و راه‏یابی به عالم باطن برای هر سالِکی امکان‏پذیر است و با ورود به این عالم، ملکوت و حقایق آن برای انسان مشهود و حتی می‏توان جمال یار را بدون نقاب با چشم دل مشاهده کرد. وی نتیجه می‏گیرد که روح ادیان الاهی، خصوصاً اسلام، پرورش انسان، و هدایت نفس و عبور دادن آن از عالم حواس به عالم مثال و از آنجا به عالم ملکوت است.